Enkele jaren geleden overkwam het mij ook: een burn-out. Op dat moment als een donderslag bij heldere hemel, achteraf had ik dit al veel langer aan voelen komen. De bewuste maandag stond ik zoals altijd klaar om te gaan werken, toen werkelijk in 1 grote klap, tot me doordrong: ik kan en wil zo niet meer mezelf de deur uitslepen! Dit terwijl ik me voorhoud dat het allemaal weer beter gaat als ik eenmaal maar in mijn auto op weg ben en aankom op mijn werkplek. Er zat maar 1 ding op: me ziek melden. Het voelde als een enorme nederlaag en falen.
Wat hieraan vooraf ging? Die ochtend had ik voor de zoveelste keer braaf op tijd mijn wekker uitgezet, gedoucht en aangekleed. Daarna het lastigste, het ontbijt. Normaal gesproken ontbijt ik zonder enige moeite en graag, omdat het me de energie levert om goed aan de dag te beginnen. De laatste periode was het echter een ware crime en kreeg ik met moeite een boterham weg door mijn droge mond, waar ik er normaal toch wel 2 of 3 op kon. De thee was niet langer lekker, maar een manier om mijn happen door mijn keel te krijgen. Ook merkte ik aan mijn humeur, of wel het gechagrijn dus, dat het niet goed ging. Liefst ontbeet ik alleen, zodat ik niemand lastig kon vallen met mijn kriegelig gedrag. Ontspannen was inmiddels nauwelijks meer mogelijk. Mijn waarheid was dat ik altijd wel iets moest doen, of meerdere dingen tegelijk eigenlijk. Ik was nooit klaar en had vooral ook geen tijd om iets voor mezelf of ter ontspanning te doen. En al helemaal niet om niks te doen. Onmogelijk. Bedacht ik de ene klus, dan stond ik op hetzelfde moment al twee andere dingen te doen en ondertussen van het bedenken van de derde klus, kwam - inderdaad- de vierde al in me op. Een voorbeeld? Als ik werk voor zat te bereiden, piepte de wasmachine die ik dan niet alleen uitzette, maar ook meteen op ging hangen. Ondertussen dacht ik door over het werk, beantwoordde ik vragen van één van de kinderen en ging ook de vaatwasser in 1 beweging leegmaken. Slapen deed ik nog wel, maar inslapen duurde lang en ik was bij het opstaan vermoeider dan dat ik naar bed gegaan was. Al moe geworden door dit alleen maar te lezen? Dan kun je misschien een beetje voorstellen hoe ik me voelde op het moment die bewuste maandag dat ik met mijn jas aan en mijn ziel onder mijn arm klaar stond om naar het werk te gaan.
Had ik dit niet aan kunnen zien komen en, beter nog, kunnen voorkomen?
Blijkbaar niet. Achteraf zie ik natuurlijk wel, dat ik veel te ver over mijn grenzen ben gegaan. Op het moment dat ik er middenin zat, had ik dat inzicht echter niet en ben ik langzaam maar zeker op het punt beland dat het echt niet meer ging. In totaal heeft de aanloop zo'n kleine 10 jaar geduurd voor ik zo uitgeput was, dat ik me ziek heb moeten melden en bleek dat ik een burn-out had. Diverse slepende privé-problemen en onzekerheid op werkgebied en een enorme werkdruk en -daar bovenop- de druk vanuit mezelf....dit allemaal heeft een steentje bijgedragen en hiertoe geleid. Dat ik veel vaker ruimte en tijd voor mezelf in had moeten bouwen, regelmatig 'nee' had moeten zeggen ondanks mijn angst om mijn baan weer te verliezen. En kortom wat beter voor mezelf had moeten zorgen in plaats van vooral voor anderen, tja.....dat zijn allemaal wijsheden die ik gelukkig inmiddels wel verworven heb. Maar die kon ik toendertijd niet toepassen. Neem ik het mijn werk kwalijk? Neem ik het mezelf kwalijk? Nee. Het is een samenloop geweest die geleid heeft tot mijn burn-out die heel moeilijk te accepteren was in eerste instantie, maar die me wel heeft gebracht waar ik nu sta: Vitaal en met passie sta ik nu in mijn leven en mag ik bezig zijn met wat ik zo graag